Cel i zakres rehabilitacji w przebiegu boreliozy

Borelioza – objawy i proces diagnostyczny choroby

            Borelioza (krętkowica kleszczowa, choroba Lyme) to choroba zakaźna, której bezpośrednią przyczyną jest ukąszenie przez zakażonego kleszcza, który przenosi krętki borelii. Pierwszym objawem choroby jest pojawienie się na skórze charakterystycznego rumienia, który zlokalizowany jest w miejscu ukąszenia lub w innych obszarach ciała. Przyjęcie antybiotyku tuż po usunięciu kleszcza jest w stanie zapobiec rozprzestrzenianiu się infekcji. Nieleczona infekcja borelią może prowadzić do objawów dotyczących wielu układów organizmu.

Poważne objawy mogą pojawić się tuż po ukąszeniu przez kleszcza lub po wielu tygodniach, a nawet miesiącach. Ze względu na późny czas wystąpienia objawów i ich niespecyficzny charakter, bardzo często diagnoza boreliozy jest opóźniona. Najczęściej w pierwszej kolejności Pacjent diagnozowany jest w kierunku innych chorób. Brak jednoznacznej odpowiedzi na temat przyczyny objawów prowadzi do podejrzenia boreliozy. Borelioza może prowadzić do chorobowego zajęcia mięśni szkieletowych oraz mięśnia sercowego i stawów. Borelioza może także zaatakować układ nerwowy wywołując różnego rodzaju objawy neurologiczne tj. poliradikulopatia, niedowłady, porażenia, zaburzenia świadomości, otępienie.

Choroba może postępować na przestrzeni lat i wykazywać okres zaostrzenia i remisji, co również skutkuje często utrudnionym rozpoznaniem i późnym postawieniem właściwej diagnozy. Zakażenie potwierdzane jest w badaniach laboratoryjnych, na podstawie obecności swoistych przeciwciał IgM lub IgG. W pierwszym etapie wykonane zostają testy immunoenzymatyczne, następnie diagnoza według metody Western-blot.

Cel i zakres rehabilitacji w leczeniu boreliozy

            Choroba odkleszczowa powoduje stopniowe pogarszanie w czasie stanu fizycznego osoby chorej. Bardzo często szczególnie uciążliwe objawy dotyczą układu ruchu. Bóle mięśniowe oraz zwiększona męczliwość powodują ograniczenie aktywności fizycznej co z kolei prowadzi do dalszych zmian w stawach i mięśniach oraz postępującego osłabienia. Wydolność fizyczna osoby chorej ulega znacznemu pogorszeniu.

 Ze względu na specyfikę choroby, fizjoterapia nie jest metodą leczenia przyczynowego, ale może ograniczyć negatywne dla ciała skutki choroby. Wczesne wprowadzenie rehabilitacji ruchowej pozwala na utrzymanie lepszego poziomu sprawności fizycznej, co ma korzystny wpływ na stan całego organizmu. Fizjoterapia obejmuje aktywizację pacjenta oraz ćwiczenia mające za zadanie zapobieganie przykurczom mięśniowym oraz utrzymanie lub zwiększenie siły mięśni. Celem rehabilitacji jest także zmniejszenie dolegliwości bólowych. Metody terapeutyczne, których efektem jest rozluźnienie mięśni oraz przygotowanie do ćwiczeń to masaż kończyn oraz całego ciała, a także okłady parafinowe.

Bardzo często stosowana jest także elektrostymulacja mięśni, szczególnie mięśni kończyn dolnych. W zakresie fizykoterapii stosowane jest także pole magnetyczne niskiej częstotliwości. W zależności od poziomu sprawności pacjenta stosowane są ćwiczenia specjalistyczne. U pacjentów z znacznymi zaburzeniami wzorców ruchowych wykorzystywane są elementy metody PNF.U sprawniejszych pacjentów stosuje się ćwiczenia ogólnousprawniające, wzmacniające i równoważne. W zaburzeniach neurologicznych ważne jest wprowadzenie ćwiczeń priopriocepcji. Poziom zaawansowania ćwiczeń oraz ich forma przede wszystkim powinien być dostosowany do stanu i możliwości wydolnościowych pacjenta.

Autor: mgr Kaja Kwiatkowska

Fizjoterapeutka, absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Posiada 7-letni staż w zawodzie fizjoterapeutki oparty na pracy z pacjentami ortopedycznymi, urazowymi oraz sportowcami. Ukończyła liczne szkolenia z zakresu terapii manualnej oraz specjalistycznych form ćwiczeń ruchowych.

Zobacz artykuły tego autora