Fizjoterapia w konflikcie rzepkowo- udowym

Konflikt rzepkowo-udowy

Konflikt rzepkowo-udowy jest schorzeniem dotyczącym stawu rzepkowo-udowego. Zaburzenia w tym obszarze powodują niewłaściwe przenoszenie sił i przeciążenia okolicy rzepki i stawu kolanowego. W prawidłowo działającym stawie powierzchnie stawowe rzepki i kłykcie kości udowej przenoszą siły symetrycznie. Stabilizację bierną stawu stanowią więzadło oraz troczki rzepki. Czynnym stabilizatorem jest mięsień czworogłowy uda.

Przyczyny powstania konfliktu rzepkowo-udowego

Jako przyczyny powstania konfliktu rzepkowo-udowego wskazuje się nieprawidłową budowę struktur anatomicznych, dysbalans mięśniowy oraz zaburzenia postawy ciała. Każdy z wymienionych elementów może powodować nieprawidłowości w mechanice działania stawu rzepkowo-udowego. Jako najczęstsze zaburzenia będące przyczyną powstania konfliktu w stawie rzepkowo-udowym wymieniane są: wzmożone napięcie mięśni grupy bocznej uda,  osłabienie mięśni grupy przyśrodkowej (szczególnie głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego uda), nadmierną rotację wewnętrzną lub/i ograniczoną rotacje zewnętrzną w stawie biodrowym, koślawość stóp lub/i kolan, przykurcze w obszarze pasma biodrowo-piszczelowego, ograniczenie ruchomości rzepki, niewłaściwe ustawienie miednicy.

Objawy konfliktu rzepkowo-udowego

Zaburzenia anatomiczne lub mięśniowe powodują przemieszczenie rzepki po nieprawidłowym torze podczas ruchu zgięcia i wyprostu stawu kolanowego. Rzepka przesuwa się wówczas w stronę boczną wywołując ból i uczucie przeskakiwania. Ból zwykle lokalizuje się w przedziale przednim stawu kolanowego i nasila się podczas wchodzenia po schodach oraz zgięcia kolana poniżej 90 stopni (np. kucanie). Charakterystyczne jest także trzeszczenia podczas wykonywania ruchów kolana oraz uczucie ograniczenia podczas ruchu rzepki w górę.

Fizjoterapia w konflikcie rzepkowo-udowym

Jak w przypadku każdego schorzenia istotne jest postawienie właściwego rozpoznania (dokładna diagnoza) oraz wprowadzenie wczesnej fizjoterapii. Przedłużająca się nieprawidłowość w działaniu stawu może skutkować uszkodzeniem okolicznych struktur i powierzchni stawowych oraz powstaniem w przyszłości choroby zwyrodnieniowej stawu. Leczenie ukierunkowane jest na wyeliminowanie przyczyny niewłaściwej pracy rzepki i przywrócenie jej właściwego toru pracy.

Fizjoterapia obejmuje więc całą kończynę, a najczęściej wykorzystywane metody terapii to: mobilizacja rzepki, ćwiczenia wzmacniające siłę mięśniową odpowiednich grup mięśniowych, trening priopriocepcji, poizometryczna relaksacja mięśni i techniki mięśniowo-powięziowe, kinesiotaping (nakierowanie rzepki na właściwy tor i wspomaganie okolicznych struktur), fizykoterapia w przypadku nasilenia objawów i wystąpienia stanu zapalnego. Fizykoterapia obejmuje wówczas: laseroterapię, leczenie polem magnetycznym niskiej częstotliwości, fonoforezę.

Autor: mgr Kaja Kwiatkowska

Fizjoterapeutka, absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Posiada 7-letni staż w zawodzie fizjoterapeutki oparty na pracy z pacjentami ortopedycznymi, urazowymi oraz sportowcami. Ukończyła liczne szkolenia z zakresu terapii manualnej oraz specjalistycznych form ćwiczeń ruchowych.

Zobacz artykuły tego autora