Leczenie ostrych urazów mięśni u sportowców

Ostre urazy mięśni są często (między 10 a 30%) spotykane w różnych dyscyplinach sportowych. W praktyce sportowej mięsień musi posiadać cechy: siłę, odporność, reaktywność, szybkość i elastyczność, które nabywa się na boisku, podczas treningu często intensywnego i na granicy sprężystości mięśni. Te wewnętrzne cechy mięśni zależą od cech anatomiczno-funkcjonalnych, odpowiedzialne za właściwości lepko sprężyste na przykład : kurczliwy, z różnej metabolicznej i konstytucyjnej aktywności włókien, które wpływają na siłę, moc i czas trwania aktywności mięśniowej przez układ nerwowo-mięśniowy. Doskonała integracja tych trzech systemów warunkuje poziom wydajności.

 Najczęstsze przyczyny urazów mięśni to:

- Nadmierne zmęczenie

– Zaburzenia równowagi mięśniowej

– Nadmierne napięcie mięśni

– Nieodpowiednie ogrzanie

– Słaba koordynacja mięśniowa

– Niewystarczająca regeneracja

– Klimatyczne czynniki środowiskowe

Istnieje kilka kryteriów klasyfikacji urazów mięśni. Ogólnie najczęściej stosowana klasyfikacja wyróżnia urazy mięśni z urazów bezpośrednich i pośrednich.

Urazy pośrednie są klasyfikowane według American Medical Asocjacja, w wydłużeniach i uszkodzeniach I° II° i III° w zależności od zaangażowania liczby włókien mięśniowych, stopnia uszkodzenia struktur łącznych i naczyniowych.  

W urazach mięśni I stopnia w wyniku rozciągania jednostkowego mięsień-ścięgno, nastąpi pęknięcie około 5% miofibryli w wiązce mięśniowej.

W urazach II stopnia z niepełnym przerwaniem jednostki mięsień-ścięgno, zaangażowanie jednego lub więcej włókien mięśniowych (mniej niż 3/4 przekroju anatomicznego mięśnia), które osiągną całkowite pęknięcie w zmianach III stopnia.

Należy podkreślić, że na poziomie klinicznym granica między wydłużeniem i uszkodzeniem mięśni pierwszego stopnia są szczególnie zróżnicowane zwłaszcza na wczesnym etapie, kiedy ostateczny efekt nie jest jeszcze oczywisty. Ponadto rozróżnienie na trzy stopnie nasilenia kontuzji mięśni jest trudna, ponieważ ciężko z praktycznego punktu widzenia określić zasięg uszkodzenia. W miejscu zmiany charakterystyczne objawy to: zaczerwienienie, rumień, ból, upośledzona funkcja. Następuje samo gojenie się tkanek z  wymianą zniszczonej lub zagubionej tkanki.

Proces odbudowy utraconej tkanki następuje wraz z migracją komórek lub podział sąsiednich komórek (regeneracja) z utworzeniem tkanki ziarninowej, która przekształca się w tkankę bliznowatą. Ponieważ proces ten jest utrudniony przez tworzenie się krwi w miejscu zmiany, konieczne wydaje się zapobieganie jej powstawaniu.  Dlatego należy zmniejszyć ból i obrzęk w miejscu urazu miejscowo, poprawić mikrokrążenie kapilarne i limfatyczne, ćwiczyć działanie hemostatyczne i jednocześnie w celu wyeliminowania tkanki  martwiczej aby wzmocnić procesy naprawy tkanek.

Wszystko to można osiągnąć wykorzystując efekty terapeutyczne krioterapii połączonej z terapią ultradźwiękami.

Krioterapia w pierwsze 24-48 godzin zmniejsza skurcz, ból, miejscowe zwężenie naczyń ze skurczem fibryny i zmniejszeniem wynaczynienia krwi oraz nie zwiększa uszkodzenia; dzięki temu wywiera również działanie przeciwzapalne.  Wpływa to na działanie metaboliczne ze spowolnieniem reakcji komórkowych oraz działanie przeciwobrzękowe poprzez ogólnoustrojowe działanie zwężające naczynia krwionośne.

Terapia ultradźwiękami oddziałuje mechanicznie na stres komórek tkanki łącznej i mięśniowej oraz wytwarza większe ilości włókien kolagenowych i proteoglikanów (proces gojenia) i określa początkowy skurcz naczyń, następnie silne powierzchowne rozszerzenie naczyń ze spadkiem krążenia mięśniowego (hemostaza). Połączenie tych dwóch metod, jakie występują w krioultradzwiękach pozwala zminimalizować efekty termiczne po terapii ultradźwiękowej i zwiększyć mechaniczne by móc rozpocząć leczenie na bardzo wczesnym etapie.

Do regeneracji kontuzjowanych sportowców, oprócz leczenia krioultradźwiękami zastosowaliśmy metodę hydro kinezyterapii obecnie stosowane we wszystkich przypadkach, w których jest konieczne wykorzystanie właściwości fizycznych wody, takich jak wyporność i opór. Floating pozwala w minimalnym stopniu obciążać stawy, zmniejszać siły ściskające i wykonywać ćwiczenia, które normalnie byłyby ograniczone i bolesne. Opór stawiany wodzie można łatwo dostosować do ćwiczenia, ponieważ zmienia się wraz ze zmianą ruchu i może być modyfikowane poprzez zmianę ramienia dźwigni, prędkości ruchu, turbulencji wody lub za pomocą specjalnego sprzętu ¹.

W wodzie ruchy wykonywane w tym samym kierunku wyporu są ułatwione i wymagają mniejszej siły do ​​przezwyciężenia oporu, natomiast ruchy w przeciwnym kierunku są powstrzymywane zarówno przez opór, jak i wyporność więc wymagają większej pracy mięśni ². Woda ma również niezwykłe działanie proprioceptywne , aby utrzymać odpowiednią strukturę posturalną, konieczne jest odruchowe aktywowanie skurczów mięśni w celu utrzymania równowagi.

Celem tej pracy jest ocena zdolności krioultradźwięków (połączenie krioterapii i ultradźwięków) oraz hydro kinezyterapii w celu skrócenia czasu rekonwalescencji mięśni u kontuzjowanych sportowców.

Materiały i metody

W okresie od stycznia do września 2004 r. było leczonych 48 sportowców (37 mężczyzn i 11 kobiet) w wieku od 17 lat do 26 lat (32 piłkarzy, 4 siatkarzy, 12 koszykarzy).

Wszyscy zawodnicy przybyli  do nas w doraźnym stanie pourazowym. Badanie USG było przeprowadzone w ciągu kolejnych 72 godzin i wykazało u 39 sportowców nadwyrężenie mięśni I stopnia, a u  9 sportowców II stopnia; zlokalizowane w mięśniach: dwugłowy uda (20), brzuchaty łydki przyśrodkowy (6), brzuchaty łydki boczny(5), prosty uda (12), przywodziciele uda (5).

U wszystkich leczonych pacjentów wykonano badanie ultrasonograficzne wstępne, 12-dniową obserwację (ryc. 1) oraz dalsze kontrole USG do czasu zakończenia procesu bliznowacenia. U każdego pacjenta przeprowadzono kartę oceny pacjenta, na początku i na końcu leczenia, zawierającą dane dotyczące bólu (na nacisk palca lub aktywną mobilizację) oraz na funkcjonalność (wspólna porównawcza ocena goniometryczna). Ból oceniano za pomocą wizualnej skali analogowej Scotta-Huskisa. Wskazuje 0 jako brak bólu i 10 ból nie do zniesienia. Oceniono również wskaźnik skuteczności (różnica między V.A.S. wstępna i końcowa / V.A.S. inicjał x 100 ) oraz stopień zadowolenia pacjenta.

Wskaźnik skuteczności pozwolił nam sklasyfikować uzyskane wyniki:

– Nieznacznie poprawiony (ocena między 1 a 30)

– Ulepszony (ocena między 31 a 55)

– Znacznie ulepszony (między 56 a 80)

– Uzdrowienie (między 81 a 100)

Satysfakcję pacjentów podzielono na:

– Niezadowolony

– Niezbyt zadowolony

- Zadowolony

- Bardzo zadowolony

Wszyscy sportowcy zostali od razu poddani 12 sesjami krioultradźwięków,

codziennie z następującym protokołem:

– moc 2,2 wata na centymetr kwadratowy

– tryb ciągły z ruchomą głowicą

– temperatura -2 stopnie Celsjusza.

– pacjenci ze zdiagnozowaną zmianą I stopnia rozpoczęli hydro kinezjoterapię 7 dnia, osoby ze zmianą II stopnia 14 dnia.

Codziennie wykonując ćwiczenia mające na celu stopniową odbudowę zakresu ruchu i siły mięśniowej.

Wyniki

Uzyskane wyniki V.A.S poddano ocenie statystycznej, jednokierunkowa analiza analizy wariancji dla powtarzanych pomiarów, biorąc pod uwagę wartość P<0,005 istotną.

Analiza wyników uzyskanych wizualną skalą analogową.

Ból przed i po leczeniu wykazał zmianę statystycznie istotną (P<0,005) (ryc. 2).

Terapia okazała się słuszna, gdyż osiągnęła wskaźnik skuteczność 87,8, co pozwoliło na sklasyfikowanie leczonych pacjentów jak uzdrowiony. Ponadto pacjenci byli zadowoleni w 39% przypadków i bardzo zadowolonych w pozostałych 61%.

W kontrolnym badaniu ultrasonograficznym stwierdzono zmiany I stopnia całkowite wyleczenie obrzęku, wysięku krwi i doskonałą naprawę tkanek bez zjawisk zwłóknieniowych.

Wznowienie aktywności sportowej u sportowców z dystrakcją I°stopnia wystąpiło wraz z całkowitym odzyskaniem R.O.M. i koordynacji mięśniowej średnio po 13,6 dniach.

U sportowców z urazami drugiego stopnia badanie ultrasonograficzne wykazało całkowite wyleczenie ,w 2 przypadkach, odpowiednio po 16 i 18 dniach, a częściowo w 7 przypadkach. Ci ostatni przeprowadzili kolejny cykl terapii krioultradźwiękami do całkowitego ustąpienia zmiany.

Siedmiu sportowców z dystrakcją drugiego stopnia wznowiło aktywność sportową w średnim czasie 24,6 dni.

Wszystkich leczonych pacjentów poddano ponownej ocenie, po 6 miesiącach nie stwierdzono nawrotu.

Wnioski

Terapia ultradźwiękami jest jednym z najpopularniejszych narzędzi fizjoterapeutycznych stosowanych w leczeniu schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego. Wcześniejsze badania wykazały, że niskie pulsacyjne dawki promują naprawę tkanek 4-6; skuteczność terapii ultradźwiękowej jest nadal przedmiotem dyskusji 7-10.

Crioltrasound udaje się wykorzystać pozytywne efekty krioterapii i terapii ultradźwiękowej i dlatego możemy ją określić jako doskonałe narzędzie terapeutyczne pod względem skuteczności, obsługi, braku działań niepożądanych, ustąpienia dolegliwości bólowych oraz satysfakcji pacjenta. Stymulacja daje możliwość oddziaływania na stawy i na mięśnie, minimalizując ich pobudzenie i zmniejszając ich siłę kompresja na początkowych etapach; w dalszym ciągu ułatwia proces gojenia a  wykorzystanie właściwości wodoodporności pozwala na wzmocnienie mięśni 1,2,11.

W świetle uzyskanych wyników można zatem stwierdzić, że stowarzyszenie Cryoultrasound- Hydrokinezyterapia poprawia czas powrotu do zdrowia i zapewnia wczesne wznowienie aktywności sportowej.

Streszczenie

Celem tej pracy jest ocena możliwości Cryultrasound (połączenie krioterapii i ultradźwięków) oraz hydrokinezyterapii aby skrócić czas regeneracji u sportowców z urazami mięśni.

Materiały i metody.

W okresie od stycznia do września 2004 r leczono 48 sportowców (37 mężczyzn i 11 kobiet) w średnim wieku od 17 do 26 lat (32 piłkarzy, 4 siatkarzy, 12 koszykarzy). Wszyscy sportowcy zgłosili się na naszą obserwację z izby przyjęć ortopedycznych po bezpośrednim następstwie urazu. Z badania ultrasonograficznego przeprowadzonego wynikło, że:

Przez 72 godziny było 39 sportowców z nadwyrężeniem mięśni pierwszego stopnia i 9 sportowców II stopnia; zlokalizowane na mięśniach: dwugłowy uda(20), łydki przyśrodkowy (6), mięsień boczny łydki (5), prosty uda (12), przywodziciel większy uda (5). U wszystkich leczonych pacjentów wykonano badanie ultrasonograficzne , wstępna i 10-dniowa obserwacja w celu oceny procesu gojenia oraz oceniono leczenie obszaru i tkanki a także niektóre parametry kliniczne takie jak ból (v.A.S.), ograniczenie czynnościowe (R.O.M.) na początku i końcu przeprowadzonego leczenia.