Skuteczność krioultradźwięków w porównaniu z terapią TECAR w łagodzeniu bólu u piłkarzy z urazami mięśni

Wstęp: Urazy mięśni są częstymi zdarzeniami traumatycznymi w praktyce klinicznej w dziedzinie rehabilitacji. W literaturze naukowej nadal istnieje luka dotycząca skuteczności metod fizykoterapii w leczeniu urazów mięśni u sportowców.

CEL: Celem niniejszego badania była ocena skuteczności krioterapii i terapii ultradźwiękowej w porównaniu z terapią Tecar w połączeniu z laseroterapią o wysokiej intensywności (HILT) w łagodzeniu bólu u zawodowych piłkarzy z urazami mięśni.

METODY: Badanie kliniczno-kontrolne przeprowadzono na 31 zawodowych piłkarzach z urazami mięśni kończyn dolnych. Spośród nich 17 pacjentów, przydzielonych do grupy A (AG), leczono za pomocą HILT i krio-ultradźwięków; pozostałych 14 pacjentów, przydzielonych do grupy B (BG), poddano HILT i diatermii długofalowej inaczej Tecar.  Oceniliśmy zakres bólu, rozmiar urazu mięśni, częstotliwość nawrotów i liczbę dni do powrotu do zdrowia, w momencie rekrutacji, pod koniec rehabilitacji i 3 miesiące po urazie. WYNIKI: Sportowcy z grupy A odnieśli większe korzyści w zakresie bólu (4,65 ± 0,61 vs 3,24 ± 0,63; p < 0,05) i nawrotów urazów mięśni. Powrót do gry u zawodników z grupy A nastąpił 4,73 dnia wcześniej.

WNIOSKI: HILT i kioultradźwięki, w połączeniu z ćwiczeniami terapeutycznymi, stanowią skuteczną strategię w leczeniu urazów mięśni u profesjonalnych piłkarzy.

Słowa kluczowe: Urazy sportowe, terapie fizyczne, rehabilitacja, wydajność mięśni, piłka nożna

Urazy mięśni są częstymi zdarzeniami traumatycznymi w praktyce klinicznej, ponieważ występują w życiu codziennym, podczas pracy i podczas ćwiczeń sportowych.

W sporcie częstość ich występowania waha się od 10% do 55% wszystkich urazów, w zależności od uprawianej dyscypliny sportu. Urazy te występują częściej w sportach kontaktowych, takich jak piłka nożna, koszykówka,  i rugby.

W profesjonalnej piłce nożnej stanowią one 25% całkowitej liczby dni nieobecności na treningu  i zawodów. Wydaje się, że nie ma różnic płci w występowaniu tych urazów. Ogólnie,  kontuzje spowodowane bezpośrednim urazem wracają do zdrowia szybciej niż te od urazów pośrednich. Niedawny przegląd systematyczny przeanalizował występowanie u profesjonalnych piłkarzy: wyniki wykazały  wyższą częstość występowania urazów podczas zawodów niż podczas treningów zarówno u młodych, jak i dorosłych zawodników, przy czym wyższą częstość występowania u młodych sportowców podczas treningu.

Inny niedawny przegląd systematyczny podsumował aktualną literaturę opisującą wykonywane czynności około czasu kontuzji w piłce nożnej. Bieganie i kopanie były dominującymi czynnościami prowadzącymi do urazów uda i ścięgna podkolanowego. Zmiana kierunku biegu i i kopanie były dominującymi czynnościami prowadzącymi do urazów biodra i pachwiny, a pojedynki były dominującymi czynnościami prowadzącymi  do urazów kostki .

Zgodnie z klasyfikacją Muellera Wohlfarta, urazy mięśni dzielą się na :

- urazy bezpośrednie (stłuczenie-rozerwanie)

- urazy pośrednie (pod- stłuczenie-rozerwanie), podzielone z kolei na niestrukturalne (stopień I i II) i  strukturalne

- Urazy strukturalne są dalej  dzielone na częściowe uszkodzenie mięśni (stopień III): 3 A,  niewielkie częściowe uszkodzenie, tj. uszkodzenie jednego lub więcej podstawowych mięśni. wiązki z wiązką wtórną; 3 B, umiarkowane częściowe uszkodzenie , tj. uszkodzenie co najmniej jednej wiązki wtórnej i z obszarem pęknięcia < 50% powierzchni mięśnia; oraz  (pod)całkowite uszkodzenie mięśni (stopień IV).

Uszkodzenie mięśni często występuje w kończynie dominującej

Grupy mięśniowe najczęściej zaangażowane w urazy dwukierunkowe to:

Mięsień czworogłowy uda (zwłaszcza mięsień obszerny boczny i mięsień obszerny pośredni) oraz mięsień brzuchaty łydki. (zwłaszcza boczny); w urazach pośrednich,  są jednak urazy takie jak biceps brachii w kończynie górnej i ścięgna podkolanowe w kończynie dolnej, ponieważ uraz często występuje, gdy oba stawy wykonują przeciwstawne ruchy . 

W piłce nożnej największa liczba pośrednich urazów mięśni dotyczy ścięgien podkolanowych, mięśnia czworogłowego uda, przywodzicieli i kompleksu mięśnia podeszwowego i brzuchatego łydki.

Nadal istnieje heterogeniczność między badaniami i brak  konsensusu w odniesieniu do klasyfikacji, diagnozy, leczenia i zapobiegania.. Urazy mięśni wpływają negatywnie na wydajność zawodnika poprzez utratę czasu z powodu kontuzji, skracają jego karierę na najwyższym poziomie z wyższym ryzykiem ponownych urazów i stanowią trudny problem dla klubów, aby zrównoważyć straty finansowe z powodu brakiem piłkarza poza boiskiem.

W następstwie urazu mięśnia zawodnik może zazwyczaj zgłaszać nagły początek bólu i niemoc funkcjonalną, obecność krwiaków lub wybroczyn, obrzęków, przerw, retrakcji mięśni, zmian w profilu mięśni, sztywności, hipostenii i bolesnych przykurczów. Jeśli patologia jest niedoceniana lub niewłaściwie leczona, może zmusić sportowca do przerwania aktywności sportowej na długi czas z wysokim ryzykiem nawrotu . Diagnozę potwierdza się za pomocą technik obrazowania: badanie ultrasonograficzne jest badaniem pierwszego stopnia, które pozwala ocenić obecność wzoru hipoechogeniczności spowodowanego przerwaniem wspólnego wzoru miofibrylarnego; jako badanie drugiego stopnia stosuje się rezonans magnetyczny, który lepiej identyfikuje włókna mięśniowe oraz możliwe problemy ze ścięgnami i więzadłami.

W fazie ostrej obecne postępowanie w przypadku urazów mięśni opiera się zasadniczo na protokole PRICE (ochrona, odpoczynek, lód, ucisk, uniesienie), chociaż w literaturze nadal nie ma randomizowanych badań kontrolowanych, które wykazałyby jego rzeczywistą skuteczność. Następnie zawodnik podejmuje rehabilitację z ćwiczeniami i terapią mającą na celu usunięcie obrzęku, naprawę urazu, wzmocnienie mięśni i przywrócenie ruchów sportowych.

Metody fizykalne są szeroko stosowane w praktyce klinicznej ze względu na ich działanie przeciwbólowe i przeciwzapalne, nie tylko w urazach mięśni, ale we wszystkich zaburzeniach układu mięśniowo-szkieletowego. W literaturze naukowej istnieją rozbieżności co do rodzaju środka fizykalnego, jak również specyfiki leczenia urazów mięśni.

Laseroterapia o wysokiej intensywności (HILT) jest szczególną metodą leczenia urazów mięśni. Oprócz działania przeciwzapalnego, przeciwbólowego i przeciwobrzękowego. HILT ma również właściwości fototermiczne, wynikające z transformacji wysokoenergetycznego światła w ciepło w tkankach. Ciepło indukuje rozszerzenie naczyń krwionośnych, co powoduje wzrost przepływu krwi, przepuszczalności naczyń i metabolizmu komórkowego, przyspieszając gojenie się tkanek.

W tym kontekście krioultradźwięki obejmuje połączenie zwężenia naczyń krwionośnych (krioterapia) i rozszerzenia naczyń krwionośnych (ultradźwięki) z biostymulującym działaniem na uszkodzone włókno mięśniowe.

Diatermia długofalowa znana również jako TECAR (Capacitive and Resistive Energy 105 Transfer), aktywuje mechanizmy naprawcze i przeciwzapalne w tkankach biologicznych, skracając czas parowania urazów mięśni. Fizykoterapia jest zawsze połączona z ćwiczeniami terapeutycznymi w celu osiągnięcia przebudowy tkanki naprawczej jak najbardziej zbliżonej do fizjologii i wzmocnienia uszkodzonej tkanki i  mięśni.

Programy treningowe obejmujące ćwiczenia specyficzne dla sportu, które obejmują wykorzystanie mięśni pozycyjnych i rdzeniowych, wykazują poprawę równowagi ciała, siły mięśni pleców i wytrzymałości .

Zgodnie z naszą najlepszą wiedzą, w literaturze naukowej nadal istnieje luka dotycząca skuteczności ćwiczeń fizycznych w leczeniu urazów mięśni u sportowców. Wielu autorów zaobserwowało pozytywne wyniki stosowania fizykoterapii w urazach mięśni, zalecając jej stosowanie u sportowców, zwłaszcza w zakresie redukcji bólu Przeciwnie, inni autorzy nie zgadzają się z tym, stwierdzając, że nie ma wystarczających dowodów wskazujących na poprawę regeneracji mięśni po urazie w wyniku leczenia fizjoterapeutycznego.

Dlatego celem niniejszego badania była ocena skuteczności terapii krio-ultradźwiękowej w porównaniu z terapią Tecar w połączeniu z laseroterapią o wysokiej intensywności w łagodzeniu bólu u zawodowych piłkarzy płci męskiej z urazami mięśni.

2.       Materiały i metody

2.1.    Projekt badania

W tym prospektywnym badaniu wzięli udział zawodowi piłkarze płci męskiej dotknięci podostrym urazem mięśni kończyn dolnych. Zbieranie danych, przy użyciu szpitalnej bazy danych, obejmowało profesjonalnych piłkarzy, którzy przeszli leczenie rehabilitacyjne po urazie mięśni kończyn dolnych między wrześniem 2022 r. a marcem 2023 r. w

U.O.C. of Recovery and Functional Rehabilitation of the A.O.U.P. "Paolo Giaccone" w Palermo.

Badanie zostało zatwierdzone przez lokalną komisję etyczną "Palermo 1" (zgoda nr ◦ 11/2022) A.O.U.P. "Paolo Giaccone" w Palermo.

A.O.U.P. Paolo Giaccone w Palermo i zostało przeprowadzone zgodnie z Deklaracją Helsińską. Przetwarzanie informacji i danych zostało przeprowadzone zgodnie z wytycznymi Dobrej Praktyki

2.2.    Uczestnicy

Zastosowano następujące kryteria włączenia: wiek 18-21 lat; zawodowy piłkarz w klubie wyczynowym; obecność uszkodzenia mięśni kończyn dolnych stopnia III A, zgodnie z klasyfikacją Muellera-Wohlfarta, potwierdzonego badaniem ultrasonograficznym i występującego podczas aktywność sportowa co najmniej 5 dni przed włączeniem do  niniejszego badania; brak wcześniejszych urazów mięśni w ciągu ostatnich  6 miesięcy; podpisanie pisemnej świadomej zgody na udział w badaniu.

Kryteriami wyłączenia były: wcześniejsze urazy mięśni lub złamania kości kończyn dolnych w ciągu ostatnich 6 miesięcy; niestabilność kolana spowodowana wcześniejszym zerwaniem więzadeł kolanowych; niestabilność lub wcześniejsze skręcenie stawu skokowego; ostre choroby nowotworowe lub zakaźne; oraz wady wrodzone kończyn dolnych.

2.3.    Interwencja

Do badania włączono 26 profesjonalnych piłkarzy, w zależności od leczenia 14 pacjentów przydzielono do grupy A (AG), a 12 do grupy B (BG). Grupa A została poddana  połączonemu leczeniu rehabilitacyjnemu HILT i terapii krio- ltradźwiękowej, a grupa B - połączonemu leczeniu rehabilitacyjnemu HILT i diatermii. Fizykoterapia odbywała się codziennie przez 10 sesji trwających 30 minut każda. Po zakończeniu sesji fizykoterapii pacjenci z obu grup zostali poddani programowi rehabilitacji trwającemu kolejne 60 minut. Fizykoterapia i program rehabilitacji były prowadzone przez tego samego doświadczonego fizjoterapeutę sportowego.

2.3.1.  Modalności czynników fizycznych

HILT (BTL, Mediolan, Włochy) był używany przez 15 minut na sesję z całkowitą dostarczoną energią 1300 dżuli przy średniej mocy 3W. Zabiegowi poddano obie grupy.

Pacjenci z grupy A byli poddawani krio- terapii krioultradźwiękowej (Medical Cold Therapy, Catania, Włochy) przez 15 minut na sesję z temperaturą -2 stopni, częstotliwością  1 MHz i dawką od 1 do 1,3 Wcm2 w zależności od tolerancji pacjenta [22].

Pacjenci  z grupy B byli poddawani diatermii (BTL, Mediolan, Włochy) przez  15 minut na sesję w systemie pojemnościowym 10-13 W wykorzystującym dobrze znany mechanizm: diatermię. Jest to skuteczna i szeroko stosowana terapia w leczeniu  patologii mięśni, stawów i ścięgien u sportowców .Gęstość dostarczonej energii można obliczyć dla każdego indywidualnego pacjenta za pomocą następującego wzoru w porównaniu z powyższymi parametrami: DE (J/cm2) = powierzchnia zabiegu (powierzchnia całkowita/powierzchnia głowy) /((Czas (sekundy) x Moc Gęstość (W X % impulsów ).

2.3.2.  Program rehabilitacji

Wszyscy pacjenci otrzymali protokół rehabilitacji obejmujący 5 cotygodniowych sesji trwających około 60 minut przez około 3 tygodnie. We wczesnych fazach po urazie protokół obejmował ćwiczenia izometryczne mające na celu wzmocnienie stabilności rdzenia. Ćwiczenia te były wykonywane przez 3 zestawy po 30 sekund, chociaż liczba zestawów i powtórzeń może być zmieniana w zależności od reakcji sportowca. Proponowane ćwiczenia to: deska, statyczny mostek boczny i dynamiczny mostek boczny z unoszeniem bioder, brzuszki, przysiady, statyczny superman i dynamiczny superman, spiderman, prostowniki, mostek pośladkowy i wypady. Gdy sportowiec nie odczuwa bólu, może również rozpocząć powolny bieg (z prędkością około 7 km/h) bez zmiany kierunku, zazwyczaj wykonując 3 bloki po 10 minut każdy.

wykonując 3 bloki po 10 minut każdy. Ćwiczenia izotoniczne oparte na skurczu koncentrycznym są wprowadzane ze stopniowo rosnącą intensywnością, tak aby sportowiec przestaje odczuwać ból w kontuzjowanym mięśniu.

W drugiej fazie naszego protokołu wprowadzono ćwiczenia ekscentryczne, które są bardzo przydatne w zapobieganiu nawrotom mięśni. Nasz protokół wykorzystywał ćwiczenia kopenhaskie i nordyckie ścięgna podkolanowego w zależności od rodzaju urazu mięśniowego. Wszystkie ćwiczenia izotoniczne były początkowo wykonywane przy użyciu 70% maksymalnej siły i z wykorzystaniem różnych kątów zgięcia kolana (0◦-30◦-60◦-90◦). Na początku ćwiczenia były wykonywane bez oporu  a następnie stopniowo zwiększano obciążenie, unikając stresujących obciążeń w początkowych fazach. Gdy sportowiec jest gotowy, program reatletyzacji jest kontynuowany na boisku z pracą zespołową, w której uczestniczy również trener sportowy, zawsze pod ścisłą obserwacją lekarza. Wreszcie, program został zakończony ćwiczeniami plyometrycznymi, balistycznymi i izoinercyjnymi, aby wielokrotnie wykonywać ruchy specyficzne dla sportu, w tym ten, który spowodował kontuzję; oraz ćwiczeniami rozciągającymi (statycznymi, dynamicznymi, PNF) w celu poprawy ROM biodra i kolana oraz wydłużenia mięśni.

2.4.    Miary wyników

Za pośrednictwem dokumentacji medycznej pacjentów zebraliśmy informacje dotyczące: wieku, płci, wskaźnika masy ciała (BMI), dominującej stopy, strony uszkodzenia mięśnia, lokalizacji lokalizacji uszkodzenia mięśnia i lokalizacji zaangażowanego mięśnia.

Podmiot bólu oceniano za pomocą Numerycznej Skali Oceny (NRS). Za pomocą sondy ultrasonograficznej ten sam  radiolog, z wieloletnim doświadczeniem w dziedzinie układu mięśniowo-szkieletowego, określił rozmiar zmiany mięśniowej, mierząc ją w centymetrach. Wszystkie te informacje zostały zebrane w momencie rekrutacji (T0) i na koniec programu rehabilitacji (T1). Wreszcie, oceniliśmy również liczbę dni wymaganych do powrotu do gry i częstość nawrotów urazu mięśni 3 miesiące po urazie (T2). Głównym wynikiem była ocena bólu, drugorzędnymi wynikami były rozmiar naderwania mięśnia, częstotliwość nawrotów i liczba dni potrzebnych do powrotu do gry.

2.5. Analiza statystyczna

Zebrane dane zostały zindeksowane w programie Excel. Najpierw obliczyliśmy wielkość próby w badaniu. Celem było wykrycie średniej różnicy w NRS (0-10) między dwiema grupami. Przeprowadzono analizę mocy z błędem typu I ustawionym na 0,05 i błędem typu II na 0,15 (moc 85%). Szacowana wielkość próby wynosiła 15 pacjentów z każdej grupy, aby wykryć minimalną  klinicznie istotną różnicę w NRS wynoszącą 2,1 jednostki. Utratę obserwacji oszacowano na 20%. Z tego powodu liczba 14 pacjentów w grupie A i  12 pacjentów w grupie B została uznana za wystarczającą do udowodnienia naszej tezy.

Za pomocą testu Shapiro-Wilka zweryfikowano normalność zebranych przez nas danych. W tekście i tabelach przedstawiliśmy zmienne ciągłe, wyrażone jako średnie i odchylenia standardowe, oraz zmienne kategoryczne, wyrażone jako liczby bezwzględne i procenty.

Do analizy statystycznej danych wykorzystano test t do porównania średnich między zmiennymi ilościowymi, natomiast do porównania median między zmiennymi kategorycznymi wykorzystano test mediany Mooda. Wreszcie, aby ocenić istotną statystycznie różnicę między zmiennymi NRS i średnicą zmiany badanymi między dwiema grupami, zastosowano ANOVA z powtarzanymi pomiarami. Do analizy zebranych danych wykorzystano oprogramowanie statystyczne R (R Core Team, 2021). Wyniki a priori wykazujące P < 0,05 uznano za statystycznie istotne.

3. Wyniki

W trakcie tego badania 266 profesjonalnych piłkarzy spełniło kryteria włączenia i wykluczenia, a 287 zostało włączonych do badania i przydzielonych do dwóch 288 grup: 14 sportowców należących do grupy A i 12 sportowców należących do grupy B.

 Średni wiek sportowców biorących udział w badaniu wynosił 19,3 ± 1,37 lat i wszyscy byli mężczyznami, ze średnim BMI wynoszącym 19,4 ± 1,9 kg/m2. Siedemnastu pacjentów (56,6%) miało prawą stopę jako dominującą, a pozostałych 9 (43,4%) lewą. Strona uszkodzenia mięśnia była prawa u 16 pacjentów (61,5%) i lewa u 10 pacjentów (38,5%). Uraz mięśnia wystąpił podczas sesji treningowych u 19 zawodników (73,1%), a u pozostałych 7 (26,9%) podczas meczu. Najczęstszymi miejscami urazów były ścięgna podkolanowe (38,4%), a następnie mięśnie przywodziciele (34,7%) i mięsień prosty uda (26,9%) (ryc. 1). Średni odczuwany ból wynosił 6,85 ± 1,01 punktu według skali NRS, podczas gdy średnia średnica mięśnia wynosiła 1,84 ± 1,81 cm.

Na początku badania nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy między obiema badanymi grupami (Tabela 1).

Tabela 2 pokazuje, w T1, wyniki dwóch różnych zabiegów rehabilitacji w odniesieniu do rozważanych wyników. Jeśli chodzi o ból, zaobserwowaliśmy statystycznie istotną poprawę zarówno w grupie A (NRS: 7,1 ± 0,84 vs 2,32 ± 0,71; p < 0,05), jak i w grupie B (6,6 ± 1,05 vs 3,3 ± 0,8; p < 0,05) (Tabela 2).

Porównując zmiany w punktacji NRS między dwiema grupami, zaobserwowaliśmy jednak większą korzyść u sportowców należących do grupy A (4,78 ± 0,59 vs 3,3 ± 0,64; p < 0,05). Jeśli chodzi o zmniejszenie średnicy zmiany mięśniowej, statystycznie istotną poprawę zaobserwowano zarówno w grupie A (1,89 ± 1,76 vs 0,15 ± 0,24; p < 0,05), jak i w grupie B (1,71 ± 1,78 vs 0,25 ± 0,22; p < 0,05) (Tabela 2). Nie zaobserwowano statystycznie istotnej różnicy między zmianami średniej średnicy między dwiema grupami (1,74 ± 2,01 vs 1,46 ± 2,13; p = 0,72) (Tabela 2). Jeśli chodzi o powrót do gry, nastąpił on 21,34 dnia po urazie u pacjentów z grupy A i 27,5 dnia w grupie B. Różnica ta wykazała, że p < 0.05). Pacjenci z grupy A powrócili do gry 6,16 dnia wcześniej niż pacjenci z grupy B, co stanowi różnicę procentową wynoszącą 28,8%.          Wreszcie, 1 zawodnik w grupie A i 2 zawodników w grupie

B miało nawrót urazu mięśni po leczeniu, z różnicą procentową między dwiema grupami wynoszącą 66,6%. W obu grupach nie zgłoszono żadnych zdarzeń niepożądanych związanych z różnymi metodami leczenia. Wszyscy pacjenci ukończyli protokół rehabilitacji.

 4. Dyskusja

Urazy mięśni kończyn dolnych są jednymi z najbardziej odnawialnych urazów przez sportowców, zwłaszcza piłkarzy, ze względu na wielodniową przerwę w aktywności sportowej. Wielu autorów skupiło się na roli fizjoterapeutów w leczeniu urazów mięśni, chociaż nie była ona istotna statystycznie (21,34 ± 3,2 vs 27,5 ± 4,1;)

Istnieją sprzeczne dane dotyczące skrócenia czasu odzyskiwania  i częstości występowania nawrotów. Dowody wykazały skuteczność protokołów rehabilitacyjnych w leczeniu urazów mięśni, w szczególności w przeglądzie systematycznym wykazali  skuteczność leczenia skojarzonego diatermia +  HILT z masażem ręcznym. W niniejszym badaniu przetestowaliśmy skuteczność dwóch protokołów terapii skojarzonej, HILT + diatermia i HILT + ultradźwięki, na urazach mięśni piłkarzy. Nasze badanie wykazało, że protokół HILT + diatermia, a także HILT + krio-ultradźwięki, w połączeniu z kinezyterapią, są skutecznymi metodami leczenia i rekonwalescencji urazów mięśni, zgodnie z wcześniejszymi przeglądami systematycznymi. Na podstawie naszych danych wykazano, że połączenie HILT +  krio-ultradźwięki zapewnia większą ulgę w bólu i wcześniejszy powrót do gry niż inny protokół. Może to być spowodowane faktem, że  połączenie ultradźwięków i krioterapii skutkuje  wzajemnym wzmocnieniem ich biologicznego i terapeutycznego działania.

HILT ma większą siłę penetracji w głąb tkanek, a poprzez swoje działanie fotochemiczne zwiększa utlenianie mitochondriów i ułatwia tworzenie adenozynotrójfosforanu (ATP), a także indukuje wzrost metabolizmu i krążenia krwi, z szybkim wchłanianiem obrzęków i eliminacją wysięków. HILT ma również ważne działanie biologiczne, powodując rozluźnienie mięśni i hamowanie wolnych zakończeń nerwowych, co skutkuje natychmiastowym zmniejszeniem bólu.

Terapia krio-ultradźwiękami jest powszechnie stosowana ze względu na jej działanie przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwobrzękowe, wykorzystując naprzemienne zwężanie naczyń krwionośnych wywołane zimnem oraz powierzchowne i głębokie rozszerzanie naczyń krwionośnych wywołane ultradźwiękami. Ta naprzemienność generuje ważne korzyści, szczególnie w przypadku obrzęków, siniaków i uszkodzeń tkanek. Synergia między tymi dwoma podejściami pozwala uzyskać wszystkie typowe korzyści z ultradźwięków, tłumiąc tak zwany efekt termiczny i związane z nim powikłania; ponadto niskie temperatury poprawiają zdolność transmisji ultradźwięków Efektem końcowym będzie zatem  zmniejszenie ostrego stanu zapalnego i obrzęku, a w konsekwencji  zmniejszenie bólu. W tym scenariuszu wykazano ostatnio, że zastosowanie niskich temperatur  bezpośrednio po urazie mięśni może opóźnić regenerację mięśni  i indukować złogi kolagenu, zmniejszając  ekspresję czynników wzrostu zaangażowanych w regenerację mięśni. Z kolei stosowanie niskich temperatur zmniejsza lub opóźnia  filtrację komórek zapalnych i ekspresję czynników proangiogennych. Po urazach mięśni powrót do gry jest głównym celem procesu rekonwalescencji sportowców. Obecnie dowody naukowe dotyczące czasu powrotu do gry są nadal ograniczone. Ekstrand i wsp. ocenili  powrót na boisko po najczęstszych urazach  u zawodowych piłkarzy na przestrzeni 13 lat. Umiarkowane urazy skutkowały nieobecnością na boisku od 7 do 28 dni; chociaż poważne urazy miały średni  RTP (powrót do gry) > 28 dni, dane te są bardzo zbliżone do wyników naszego badania.

Wreszcie, nawroty urazów mięśniowych stanowią powikłanie, którego najbardziej obawiają się nie tylko sportowcy, ale także rehabilitanci. W naszym badaniu stwierdziliśmy odsetek około 10% w ciągu 6 miesięcy od pierwszego urazu. W tym scenariuszu zasadnicze znaczenie wydaje się mieć wdrożenie stopniowego programu rehabilitacji, który ma na celu wzmocnienie uszkodzonych mięśni i ograniczenie nawrotów.

Ćwiczenia stabilności rdzenia są stosowane przez 100% elitarnych drużyn piłkarskich ,chociaż dowody literaturowe na ich działanie nie są jednomyślne . Ćwiczenia te mają na celu zmniejszenie osłabienia mięśnia biodrowo-lędźwiowego i mięśnia czworobocznego podczas biegu lub kopania piłki, co jest główną przyczyną urazów mięśnia prostego uda lub ścięgna podkolanowego. Ważne jest stosowanie izotonicznych ćwiczeń koncentrycznych. Podczas izotonicznego skurczu koncentrycznego brzusiec mięśnia skraca się poprzez ślizganie się miofilamentów ze stałą siłą proporcjonalną do obciążenia zewnętrznego. W ten sposób obszar naprawy nie jest obciążany w trakcji i unika się mechanizmu diastazy kikutów podczas fazy przebudowy/naprawy. Badania wykazały, że Nordic Hamstring, wykonywane podczas rozgrzewki, zmniejsza urazy ścięgna podkolanowego o 50% z kolei ćwiczenie kopenhaskie prowadzi do wzrostu siły mięśni przywodzicieli o 8% i zapobiega nawrotom .Bisciotti i wsp. ocenili ryzyko nawrotu urazów mięśni u sportowców uzyskanych zgodnie z naszymi wynikami. Wykazali, że ryzyko nawrotu jest największe w ciągu pierwszych dwóch miesięcy po powrocie do gry; około 25% z nich występuje między 2 a 12 miesiącem po pierwotnym uszkodzeniu;

Po urazie ścięgna podkolanowego ryzyko nawrotu nie normalizuje się przed upływem 22 tygodni.

Nasze badanie ma pewne ograniczenia: po pierwsze, niewielka liczba zrekrutowanych pacjentów nie pozwala nam w pełni uogólnić uzyskanych wyników. Drugim ograniczeniem jest brak uwzględnienia leczenia farmakologicznego jako środka wspomagającego w leczeniu urazów mięśni. W tym kontekście przegląd przeprowadzony przez naszą grupę podkreślił rolę leczenia farmakologicznego w leczeniu bólu sportowców spowodowanego urazami układu mięśniowo-szkieletowego, stwierdzając, że optymalna strategia zarządzania urazami sportowymi powinna obejmować nie tylko interwencje farmakologiczne, ale także dostosowane zalecenia, zarządzanie obciążeniem i rehabilitację . Mackey i wsp. przeanalizowali stosowanie NLPZ po urazie mięśni, podkreślając, że mają one istotny wpływ na ból w dniach po urazie, ale podkreślając pewne wątpliwości dotyczące ich długotrwałego stosowania . Z kolei podawanie inhibitorów COX hamuje biologiczne procesy regeneracji mięśni, powodując długotrwałe upośledzenie ich funkcji.

Wreszcie, kolejnym ograniczeniem naszego badania jest to, że koncentrowało się ono wyłącznie na skuteczności tych fizycznych terapii, a mniej na parametrach dawkowania najbardziej odpowiednich do leczenia urazów mięśni u sportowców. Ten aspekt wydaje się być raczej nieobecny w literaturze i do tej pory nie jest możliwe ustalenie zaleceń dotyczących odpowiedniego dawkowania w różnych patologiach układu mięśniowo-szkieletowego.

 5.Wnioski

Urazy mięśni są główną przyczyną nieobecności w treningach i zawodach zawodowych piłkarzy. Metody fizjoterapeutyczne i rehabilitacja są powszechnie stosowane w leczeniu urazów mięśni, chociaż dowody na ich skuteczność są sprzeczne w literaturze. Protokoły rehabilitacji, które przeanalizowaliśmy pod kątem urazów mięśni u zawodowych piłkarzy, okazały się skuteczne i funkcjonalne. Protokół rehabilitacyjny składający się z HILT i krio- terapii ultradźwiękowej w połączeniu z ćwiczeniami terapeutycznymi okazał się skutecznym sposobem leczenia bólu u zawodowych piłkarzy z urazami mięśni w fazie podostrej. Konieczne są dalsze badania w celu potwierdzenia tych danych, aby dostarczyć mocniejszych dowodów na rolę planu rehabilitacji dostosowanego do potrzeb pacjenta w funkcjonowaniu sportowców z uszkodzeniami mięśni.

Wkład autora

Konceptualizacja, D.S. i F.V.; metodologia,  A.d.S.; oprogramowanie, D.L.N.; walidacja, A.A. i G.L.M.; analiza formalna, F.V.; dochodzenie, D.L.N.; zasoby,

F.V. i D.L.N.; opieka nad danymi, D.S.; pisanie - przygotowanie oryginalnej wersji roboczej, D.S. i A.d.S.; pisanie - recenzja i edycja, A.A. i G.L.M.; wizualizacja, F.V., D.L.N., i S.T.; nadzór, A.d.S. i G.L.M. Wszyscy autorzy przeczytali i zgodzili się na opublikowaną wersję tego artykułu.

Badanie prospektywne

Dalila Scaturroa, Alessandro de Sireb,c,∗, Fabio Vitaglianid, Davide Lo Nardod, Sofia Tomaselloe,

Antonio Ammendoliab,c i Giulia Letizia Mauroa

Wydział Dyscyplin Chirurgicznych, Onkologicznych i Stomatologicznych, Uniwersytet w Palermo, Palermo, Włochy bWydział Nauk Medycznych i Chirurgicznych, Uniwersytet Catanzaro "Magna Graecia", Catanzaro, Włochy cCentrum Badań nad Zdrowiem Mięśniowo-Szkieletowym, MusculoSkeletalHealth@UMG, Uniwersytet Catanzaro "Magna Graecia", Catanzaro, Włochy

Wydział Nauk Biomedycznych i Biotechnologicznych, Uniwersytet w Katanii, Katania, Włochy eWydział Medycyny i Chirurgii, Uniwersytet w Palermo, Palermo, Włochy

Otrzymano 17 sierpnia 2023 r.

Zaakceptowano 15 listopada 2023 r.